Histeria

Siedziałam na swojej ulubionej polanie, a wiatr mierzwił mi sierść. Uwielbiałam to uczucie. Próbowałam oczyścić swój umysł z powodu częstych, niekontrolowanych napadów agresji. Jeszcze bym wyrządziła komuś krzywdę. Ta myśl cały czas latała po mojej głowie i nie dawała mi spokoju. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby przeze mnie ucierpiał ktoś z watahy. Do moich oczu same napłynęły łzy. Po chwili mały płacz przerodził się w histeryczny ryk. Nie mogłam już tak dłużej żyć, to wszystko mnie przerastało. Cały czas płacząc zwinęłam się w kłębek pod starym pniem i zapadłam w głęboki sen.